Ο θάνατος του Καντάφι και η Νέα Τάξη Πραγμάτων
Η βάρβαρη δολοφονία του Μουαμάρ Καντάφι είναι ένα παράδειγμα του τι συμβαίνει στους πολιτικούς ηγέτες που αψηφούν τους διεθνείς τραπεζίτες.
Όλα αυτά που απαριθμούνται στην συνέχεια τα ήθελαν για τον εαυτό τους
οι παγκόσμιοι επικυρίαρχοι, πράγμα που ωστόσο ο Καντάφι τα διεκδικούσε
για τον εαυτό του ή για την Αφρικανική ήπειρο, αρνούμενος να παίξει το
παιχνίδι του διευθυνόμενου από τους Ρότσιλντ καρτέλ, σε πέντε σημεία:
1. Μια αφρικανική ένωση με ενιαίο νόμισμα διευθυνόμενη από τον Καντάφι
1. Μια αφρικανική ένωση με ενιαίο νόμισμα διευθυνόμενη από τον Καντάφι
Τον Φεβρουάριο του 2009, ο Μουαμάρ Καντάφι ανέλαβε την προεδρεία της Αφρικανικής Ένωσης,
παίρνοντας έτσι τον έλεγχο ενός φορέα στου οποίου την ίδρυση συμμετείχε
ενεργά και ήθελε από καιρό να ξαναφτιάξει σύμφωνα με το παναφρικανικό
όραμα του.
Ο Καντάφι ήταν ένθερμος υποστηρικτής της μεταμόρφωσης της Αφρικής, από ένα σωρό μετα-αποικιακά κλάσματα χωρισμένα με σύνορα τα οποία έθεσαν αυθαίρετα οι δυτικές δυνάμεις, σε ένα τεράστιο, ενωμένο κράτος που θα μπορούσε να διαδραματίσει ισχυρό ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις. Είχε επανειλημμένα προτείνει την άμεση ενότητα και τη δημιουργία ενός ενιαίου νομίσματος, στρατού και διαβατηρίου για ολόκληρη την ήπειρο. Όπως είχε δηλώσει και ο πρόεδρος της Τανζανίας, Jakaya Kikwete, ο τελικός σκοπός τους ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αφρικής.
Ο Καντάφι ήταν ένθερμος υποστηρικτής της μεταμόρφωσης της Αφρικής, από ένα σωρό μετα-αποικιακά κλάσματα χωρισμένα με σύνορα τα οποία έθεσαν αυθαίρετα οι δυτικές δυνάμεις, σε ένα τεράστιο, ενωμένο κράτος που θα μπορούσε να διαδραματίσει ισχυρό ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις. Είχε επανειλημμένα προτείνει την άμεση ενότητα και τη δημιουργία ενός ενιαίου νομίσματος, στρατού και διαβατηρίου για ολόκληρη την ήπειρο. Όπως είχε δηλώσει και ο πρόεδρος της Τανζανίας, Jakaya Kikwete, ο τελικός σκοπός τους ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αφρικής.
Η Λιβυή του Καντάφι
ήταν ο κινητήρας που θα ένωνε την Αφρική. Και μια ενωμένη Αφρική, θα
σήμαινε το τέλος της μακραίωνης δυτικής αποικιοκρατίας στην ήπειρο.
Επίσης, η Λιβυή ήταν ο κύριος οικονομικός παράγοντας στα τρία μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Αφρικανικής Ένωσης:
-
Την Αφρικανική Κεντρική Τράπεζα,
-
Την Τράπεζα Επενδύσεων και,
-
Το Αφρικανικό Νομισματικό Ταμείο.
Αυτά τα τρία ιδρύματα αποτελούσαν τεράστια πρόκληση για την ηγεμονία του ΔΝΤ στην Αφρική."
Επιπλέον, το Λιβυκό δηνάριο, το οποίο προτάθηκε ως το ενιαίο νόμισμα της Ένωσης, θα αποτελούσε απειλή για το αμερικανικό δολάριο, τη βρετανική λίρα και το γαλλικό φράγκο που ήταν -και είναι- τα κύρια νομίσματα στην Αφρική. Με άλλα λόγια, η Αφρική θα έπαυε να παίζει δευτερεύοντα ρόλο στην παγκόσμια οικονομία.
Επιπλέον, το Λιβυκό δηνάριο, το οποίο προτάθηκε ως το ενιαίο νόμισμα της Ένωσης, θα αποτελούσε απειλή για το αμερικανικό δολάριο, τη βρετανική λίρα και το γαλλικό φράγκο που ήταν -και είναι- τα κύρια νομίσματα στην Αφρική. Με άλλα λόγια, η Αφρική θα έπαυε να παίζει δευτερεύοντα ρόλο στην παγκόσμια οικονομία.
Η Ουάσινγκτον αντιμετώπισε αυτήν την "απειλή" με τον γνωστό τρόπο. Άρχισε να μιλά για την αναδυόμενη θρησκευτική βία στα μετεπαναστατικά αραβικά κράτη,
συμπεριλαμβανομένης και της Λιβύης, ως πρωταθλήτρια η ίδια στην
θρησκευτική ανοχή. Πρόκεται για μια προσχεδιασμένη ιδεολογική σύγχυση
ώστε να επισκιαστεί το γεγονός ότι οι ΗΠΑ ήταν ο μεγαλύτερος
υποστηρικτής της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας σε όλο τον κόσμο. Είναι
μέρος της στρατηγικής του 'διαίρει και βασίλευε' για να αποτρέψουν την ένωση των λαών του Τρίτου Κόσμου."
2. Μια Κεντρική Τράπεζα της Λιβυής διοικούμενη από τον Καντάφι
Ένα γεγονός που σπάνια αναφέρουν τα δυτικά ΜΜΕ και οι πολιτικοί ειδήμονες είναι ότι η Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης ανήκει 100% στο κράτος.
Αυτό φυσικά δεν άρεσε καθόλου στους χρηματοδότες της Παγκοσμιοποίησης
γι' αυτό και συνέχισαν τις προσπάθειες τους να εκθρονίσουν -και το
κατάφεραν- τον Μουαμάρ Καντάφι, δίνοντας έτσι τέλος στην ανεξαρτησία
της Λιβύης.
Η κυβέρνηση της Λιβύης τύπωνε έως τώρα το Λιβυκό Δηνάριο, στις εγκαταστάσεις της κεντρικής τράπεζάς της. Ένα κυρίαρχο κράτος, με τεράστιους οικονομικούς πόρους, ικανό να οδηγήσει χωρίς "βοήθεια" το οικονομικό του πεπρωμένο. Ένα σημαντικό όμως πρόβλημα έως τώρα για τα τραπεζικά καρτέλ της παγκοσμιοποίησης ήταν ότι για να κάνουν δουλειές με τη Λιβύη, θα έπρεπε να περάσουν από το Λιβυκή Κεντρική Τράπεζα και το εθνικό της νόμισμα, ένα μέρος δηλαδή όπου είχαν μηδενική εξουσία και χρηματιστηριακή δύναμη. Όσο λοιπόν και να ήθελαν να το κρύψουν οι αξιότιμοι Σαρκοζί, Κάμερον και Ομπάμα, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι η απορρόφηση της Λιβυής στην κυψέλη των συμμορφωμένων εθνών ήταν σίγουρα στην κορυφή της ατζέντας τους.
Τώρα που ο εχθρός τους είναι νεκρός, θα γίνουμε όλοι μάρτυρες της νομισματικής μεταρρύθμισης της Λιβύης, η οποία θα γεμίσει με άχρηστα δολάρια, ώστε να προετοιμαστεί για μια σειρά χαοτικών πληθωρισμών.
Στο Λιβυκό τραπεζικό χάρτη, μια από τις κύριες εντολές ήταν η ρύθμιση της ποσότητας, της ποιότητας και του κόστους της πίστωσης για την κάλυψη των απαιτήσεων της οικονομικής ανάπτυξης και της νομισματικής σταθερότητας. Τον ακριβώς αντίθετο δηλαδή ρόλο που παίζουν οι ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες: Να δημιουργούν πληθωρισμό, δημιουργώντας προσχεδιασμένα τις γνωστές "φούσκες" που στη συνέχεια τις σκάνε, προκειμένου να μεταφέρουν μεγάλο μέρος πλούτου από τα χέρια της κατώτερης και μεσαίας τάξης, στα χέρια των οικονομικών ελίτ.
Δεν μπορεί πλέον κανείς να αμφισβητήσει τις βαθύτερες αιτίες του χάους στη Μέση Ανατολή και της επίθεσης κατά της Λιβύης. Η Οικονομία, το πετρέλαιο, η στρατιοτικοποίηση και ο ιμπεριαλισμός, η παγκοσμιοποίηση, αποτελούν το τρέχον πρόγραμμα της Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Η Αίγυπτος και η Τυνησία, μετά το φιάσκο των "επαναστάσεων" τους, έπεσαν και οι δυο σε ενδιάμεσες στρατιωτικές δικτατορίες και αιχμαλωτίστηκαν με φθηνά δάνεια δισεκατομμυρίων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (ΕΤΑΑ) και την Παγκόσμια Τράπεζα.
Οποιαδήποτε χώρα ή έθνος πηγαίνει κόντρα στην ατζέντα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, τελικά θα πέσει με τον έναν τρόπο ή τον άλλον.
Η κυβέρνηση της Λιβύης τύπωνε έως τώρα το Λιβυκό Δηνάριο, στις εγκαταστάσεις της κεντρικής τράπεζάς της. Ένα κυρίαρχο κράτος, με τεράστιους οικονομικούς πόρους, ικανό να οδηγήσει χωρίς "βοήθεια" το οικονομικό του πεπρωμένο. Ένα σημαντικό όμως πρόβλημα έως τώρα για τα τραπεζικά καρτέλ της παγκοσμιοποίησης ήταν ότι για να κάνουν δουλειές με τη Λιβύη, θα έπρεπε να περάσουν από το Λιβυκή Κεντρική Τράπεζα και το εθνικό της νόμισμα, ένα μέρος δηλαδή όπου είχαν μηδενική εξουσία και χρηματιστηριακή δύναμη. Όσο λοιπόν και να ήθελαν να το κρύψουν οι αξιότιμοι Σαρκοζί, Κάμερον και Ομπάμα, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι η απορρόφηση της Λιβυής στην κυψέλη των συμμορφωμένων εθνών ήταν σίγουρα στην κορυφή της ατζέντας τους.
Τώρα που ο εχθρός τους είναι νεκρός, θα γίνουμε όλοι μάρτυρες της νομισματικής μεταρρύθμισης της Λιβύης, η οποία θα γεμίσει με άχρηστα δολάρια, ώστε να προετοιμαστεί για μια σειρά χαοτικών πληθωρισμών.
Στο Λιβυκό τραπεζικό χάρτη, μια από τις κύριες εντολές ήταν η ρύθμιση της ποσότητας, της ποιότητας και του κόστους της πίστωσης για την κάλυψη των απαιτήσεων της οικονομικής ανάπτυξης και της νομισματικής σταθερότητας. Τον ακριβώς αντίθετο δηλαδή ρόλο που παίζουν οι ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες: Να δημιουργούν πληθωρισμό, δημιουργώντας προσχεδιασμένα τις γνωστές "φούσκες" που στη συνέχεια τις σκάνε, προκειμένου να μεταφέρουν μεγάλο μέρος πλούτου από τα χέρια της κατώτερης και μεσαίας τάξης, στα χέρια των οικονομικών ελίτ.
Δεν μπορεί πλέον κανείς να αμφισβητήσει τις βαθύτερες αιτίες του χάους στη Μέση Ανατολή και της επίθεσης κατά της Λιβύης. Η Οικονομία, το πετρέλαιο, η στρατιοτικοποίηση και ο ιμπεριαλισμός, η παγκοσμιοποίηση, αποτελούν το τρέχον πρόγραμμα της Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Η Αίγυπτος και η Τυνησία, μετά το φιάσκο των "επαναστάσεων" τους, έπεσαν και οι δυο σε ενδιάμεσες στρατιωτικές δικτατορίες και αιχμαλωτίστηκαν με φθηνά δάνεια δισεκατομμυρίων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (ΕΤΑΑ) και την Παγκόσμια Τράπεζα.
Οποιαδήποτε χώρα ή έθνος πηγαίνει κόντρα στην ατζέντα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, τελικά θα πέσει με τον έναν τρόπο ή τον άλλον.
3. Οι 150 τόνοι χρυσού της Λιβυής
Τον Μάρτιο του 2011, το ΔΝΤ υποστήριξε ότι ο Μουαμάρ Καντάφι είχε αποθηκεύσει 150 τόνους χρυσού αξίας 4.000.000.000 αγγλικών λιρών στην Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης, υπό τον άμεσο έλεγχο του, αρκετά για να πληρώνει μισθοφόρους για χρόνια.
Και ενώ οι περισσότερες κεντρικές τράπεζες κρατούν τα αποθέματά τους στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη (Federal Reserve Bank) ή την Ελβετία, ο Καντάφι πάντα επέμενε ότι ο χρυσός της Λιβύης έπρεπε να παραμένει κοντά στο σπίτι του στην Τρίπολη. Πράγμα που σημαίνει ότι ο χρυσός της Λιβύης έμενε μακριά από ξένα.. νύχια.
Και ενώ οι περισσότερες κεντρικές τράπεζες κρατούν τα αποθέματά τους στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη (Federal Reserve Bank) ή την Ελβετία, ο Καντάφι πάντα επέμενε ότι ο χρυσός της Λιβύης έπρεπε να παραμένει κοντά στο σπίτι του στην Τρίπολη. Πράγμα που σημαίνει ότι ο χρυσός της Λιβύης έμενε μακριά από ξένα.. νύχια.
4. Η κρατικοποίηση της πετρελαϊκής βιομηχανίας της Λιβύης
Το 2009, ο Καντάφι
κάλεσε τα κορυφαία στελέχη και νομοθετικά όργανα της χώρας (Γενικά Λαϊκά
Συνέδρια της Λιβύης), να ψηφίσουν για την κρατικοποίηση των ξένων εταιρειών πετρελαίου
και ξεκίνησε συζήτηση περί παράκαμψης της κυβέρνησης και παράδοσης των
εσόδων ύψους 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων από το πετρέλαιο, απευθείας
στους Λίβυους πολίτες.
Η Λιβύη κατέχει το 3,3% της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου, ή 44 δισεκατομμύρια βαρέλια, χωρίς να μετρήσουμε τα αποθέματα. Πριν από τις ταραχές παρήγαγε 1,8 εκατομμύρια βαρέλια, τα οποία μειώθηκαν σε 400.000 βαρέλια, γεγονός που δηλώνει τη σημασία της παραγωγής πετρελαίου στη Λιβύη.
Η πρόταση του Καντάφι για κρατικοποίηση των ξένων εταιρειών αποσκοπούσε όχι μόνο στην καλύτερη αντιμετώπιση των διακυμάνσεων των τιμών του πετρελαίου, αλλά και στην τροποποίηση της τρέχουσας πολιτικής του πετρελαίου, η οποία βασίζεται κυρίως σε συμβάσεις κατανομής της παραγωγής. Ο Καντάφι στόχευε στο να ασκήσει μεγαλύτερη διαπραγματευτική πίεση στις εταιρείες πετρελαίου, πράγμα που πέτυχε.
Με τις συμβάσεις κατανομής της παραγωγής, η εταιρεία που κάνει την επένδυση παίρνει μερίδιο σύμφωνα με την ανάκτηση του κόστους, με το ποσοστό κέρδους που συμφωνήθηκε. Με την πάροδο του χρόνου η εταιρεία και το κράτος μοιράζονται τα κέρδη πιο ισότιμα. Αυτά τα μοντέλα συμβάσεων είναι κερδοφόρα για δυτικές εταιρείες. Εάν δεν αποδώσουν καταλήγουν σε στρατιωτικές επεμβάσεις, όπως και στο Ιράκ.
Η Oil Corporation, παραδείγματος χάριν, δήλωσε τότε σε έκθεση της ότι η Λιβύη κέρδισε επιπλέον έσοδα ύψους 5,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων έπειτα από την τροποποίηση των συμβάσεων με τέσσερις ξένες εταιρείες. Οι τροποποιήσεις αυτές περιελάμβαναν τη μείωση των μετοχών των εταιρειών από την παραγωγή έως 10-15%.
Η Λιβύη παράγει υψηλής ποιότητας πετρέλαιο, το οποίο προτιμούν οι Ευρωπαίοι, ενώ στη χώρα λειτουργούν 35 ξένες εταιρείες, από Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Κίνα, Ινδία, Ισπανία, Ινδονησία, Αυστραλία, Ιταλία, Αμερική και Αλγερία μεταξύ άλλων.
Όταν ο Καντάφι εθνικοποίησε τις πηγές ενέργειας της Λιβύης στη δεκαετία του 1970, είχε προβλήματα με τη Δύση. Ο Σαντάμ Χουσεϊν έκανε το ίδιο και πλήρωσε το κόστος. Ο Καντάφι είχε την ίδια κατάληξη το 2011 καθώς, σύμφωνα με αναλυτές, δεν υπήρξε ποτέ αξιόπιστός για τη Δύση.
Η Λιβύη κατέχει το 3,3% της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου, ή 44 δισεκατομμύρια βαρέλια, χωρίς να μετρήσουμε τα αποθέματα. Πριν από τις ταραχές παρήγαγε 1,8 εκατομμύρια βαρέλια, τα οποία μειώθηκαν σε 400.000 βαρέλια, γεγονός που δηλώνει τη σημασία της παραγωγής πετρελαίου στη Λιβύη.
Η πρόταση του Καντάφι για κρατικοποίηση των ξένων εταιρειών αποσκοπούσε όχι μόνο στην καλύτερη αντιμετώπιση των διακυμάνσεων των τιμών του πετρελαίου, αλλά και στην τροποποίηση της τρέχουσας πολιτικής του πετρελαίου, η οποία βασίζεται κυρίως σε συμβάσεις κατανομής της παραγωγής. Ο Καντάφι στόχευε στο να ασκήσει μεγαλύτερη διαπραγματευτική πίεση στις εταιρείες πετρελαίου, πράγμα που πέτυχε.
Με τις συμβάσεις κατανομής της παραγωγής, η εταιρεία που κάνει την επένδυση παίρνει μερίδιο σύμφωνα με την ανάκτηση του κόστους, με το ποσοστό κέρδους που συμφωνήθηκε. Με την πάροδο του χρόνου η εταιρεία και το κράτος μοιράζονται τα κέρδη πιο ισότιμα. Αυτά τα μοντέλα συμβάσεων είναι κερδοφόρα για δυτικές εταιρείες. Εάν δεν αποδώσουν καταλήγουν σε στρατιωτικές επεμβάσεις, όπως και στο Ιράκ.
Η Oil Corporation, παραδείγματος χάριν, δήλωσε τότε σε έκθεση της ότι η Λιβύη κέρδισε επιπλέον έσοδα ύψους 5,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων έπειτα από την τροποποίηση των συμβάσεων με τέσσερις ξένες εταιρείες. Οι τροποποιήσεις αυτές περιελάμβαναν τη μείωση των μετοχών των εταιρειών από την παραγωγή έως 10-15%.
Η Λιβύη παράγει υψηλής ποιότητας πετρέλαιο, το οποίο προτιμούν οι Ευρωπαίοι, ενώ στη χώρα λειτουργούν 35 ξένες εταιρείες, από Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Κίνα, Ινδία, Ισπανία, Ινδονησία, Αυστραλία, Ιταλία, Αμερική και Αλγερία μεταξύ άλλων.
Όταν ο Καντάφι εθνικοποίησε τις πηγές ενέργειας της Λιβύης στη δεκαετία του 1970, είχε προβλήματα με τη Δύση. Ο Σαντάμ Χουσεϊν έκανε το ίδιο και πλήρωσε το κόστος. Ο Καντάφι είχε την ίδια κατάληξη το 2011 καθώς, σύμφωνα με αναλυτές, δεν υπήρξε ποτέ αξιόπιστός για τη Δύση.
5. Τα αποθέματα "γαλάζιου χρυσού" της Λιβύης
Η Δύση ωστόσο δεν εποφθαλμιά μόνο τον μαύρο χρυσό της Λιβύης, αλλά και τον "γαλάζιο χρυσό" της -τον Νουβιανό Ψαμμιτικό Υδροφόρο Ορίζοντα (Nubian Sandstone Aquifer System),
μήκους 500 μιλίων, τη μοναδική πηγή φρέσκου νερού του είδους που
παραμένει στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, μια περιοχή που βιώνει
τώρα μια μόνιμη ξηρασία. Με τον λιμό να εξαπλώνεται στην ήπειρο, και την Ανατολική Αφρική ήδη να υποφέρει, ο υδροφόρος ορίζοντας της Λιβύης αποδεικνύεται πιο πολύτιμος και από το χρυσάφι. Δύο γαλλικές εταιρείες νερού, οι μεγαλύτερες στον κόσμο (Veolia και Suez SA) θέλουν να αποκτήσουν αυτόν τον υδροφόρο ορίζοντα, δεδομένου ότι θα αποκτήσουν αμέτρητα δισεκατομμύρια σε κέρδη από την τροφή που χρειάζεται νερό για την καλλιέργεια της. Πολλά βιβλία έχουν γραφτεί για την κλιμάκωση της παγκόσμιων πολέμων για το νερό.
ΠΡΟΣΕΞΤΕ: Κάθε δάνειο παρεχόμενο από το ΔΝΤ ή την Παγκόσμια Τράπεζα χορηγείται με την προϋπόθεση ότι το κράτος-θύμα θα πουλάει τα αποθέματα νερού του σε ιδιώτες επενδυτές. Η ανθρώπινη φυλή μπορεί να επιβιώσει χωρίς πετρέλαιο, αλλά όχι χωρίς νερό.
Και φυσικά οι διεθνείς τραπεζίτες ήθελαν να κάνουν τον Καντάφι, παράδειγμα προς αποφυγή, καθώς αυτός πρότεινε μια εναλλακτική λύση απέναντι στον παγκόσμιο νομισματικό έλεγχο τους.
Ο Καντάφι αμφισβήτησε τον έλεγχο της Γαλλίας σε πάνω από έντεκα πρώην αποικίες της στην Αφρική. Επίσης προσπάθησε να δημιουργήσει ένα αφρικανικό δορυφορικό δίκτυο επικοινωνιών. Επιπλέον, έκανε το λάθος να παρέχει δωρεάν εκπαίδευση, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δωρεάν στέγαση, και άλλα τέτοια απαγορευμένα, για τη Δύση, αγαθά στους πολίτες.
δείτε και αυτό:
